Uit Matth. 11:20.
Toen begon hij de steden, in welke zijn krachten meest geschied ware, te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd hadden.
Het zijn opmerkelijke en diepzinnige woorden, van
grote geestelijke verborgenheid, die ons voorkomen in Openb. 5: 5, 6, en een
van de ouderlingen zei tot mij, en weent niet, ziet de leeuw die uit de stam
van Juda is, de wortel Davids, heeft overwonnen, om het boek te openen en zijn
zeven zegelen op te breken. Verwacht niet, mijn toehoorders! dat wij ons in een
verklaring van deze woorden zullen uitlaten. Neen, dat zou ons te ver van ons
oogmerk afleiden, wij hebben er, tot de stof van een gepaste inleiding voor
onze te verhandelen tekst, maar alleen een aanmerking uit te nemen, die hierin
bestaat, dat wij hier in deze woorden van Johannes gewag gemaakt vinden, eerst
van een leeuw en dan van een lam, twee dieren, die wij weten dat van een geheel
verschillende en tegenstrijdige aard en natuur zijn; nochtans komen zij hier
voor als zinnebeelden, slaande op een en hetzelfde onderwerp of persoon, te
weten, op de Zoon van God, de Heere Jezus Christus, de Heiland en Zaligmaker
van de gelovige en uitverkoren wereld. Deze komt ons hier voor, beide als een
Leeuw en als een Lam. In het algemeen en zonder bijzonder opzicht of betrekking
tot die tekst van Johannes, kunnen wij deze zinnebeeldige benamingen van de
Heere Jezus aldus opvatten en begrijpen, dat hij een Lam is, uit hoofde van
zijn grote zachtmoedigheid, vriendelijkheid en goedertierenheid, waarmee hij
zich gedraagt omtrent de zondaren en goddelozen in hen op het ernstigste te
roepen, aan te zoeken en te vermanen tot geloof en bekering; doch aan de
anderen kant kunnen wij hem aanmerken en begrijpen als een Leeuw, uit hoofde
van zijn grimmigheid, verbolgenheid en verschrikkelijke toorn tegen alle
verstokte, onbuigzame en ongehoorzame zondaren en goddelozen, die al zijn
roepingen en vermaningen tot geloof en bekering in de wind slaan en alle
aanbiedingen van zijn goederentierenheid en genade moedwillig versmaden en
verachten. En waarlijk, zo vriendelijk en goedertieren de Heere Jezus is voor
alle boetvaardigen en gelovige zondaars, die al bevende komen tot zijn
goedertierenheid, zo grimmig en zo vreselijk daarentegen is hij voor alle
onboetvaardige, ongelovige en ongehoorzame zondaars, die weigeren zich tot hem
te bekeren en naar zijn stem te horen. Hierom worden wij alle zo ernstig
vermaand, Ps. 2: 12, kust de zoon, opdat hij niet toorne, en gij op de weg
vergaat, wanneer zijn toorn maar een weinig zou ontbranden. Een waarheid, mijn
toehoorders! die zich nader aan ons zal ontdekken in de woorden van onze
afgelezen tekst, vergeleken in haar verband en samenhang met de vorige, waarin
ons vertoond wordt de handelwijs van de grote Heiland en Zaligmaker Jezus met
het Joodse volk. Hij had zich eerst aan hen vertoond en voorgedragen als een
zachtmoedig Lam hen op alle wijze aanzoekende en roepende tot geloof en
bekering en hun zijn genade en goedertierenheid aanbiedende. Hij had Johannes,
zijn gezant en voorloper, tot dat einde aan hen gezonden, gelijk nagelezen kan
worden van het vorige 12e vers af, en was daarop ook zelf tot hen
gekomen, en had alle aanzoekende middelen tot hun bekering gebruikt. Hij had op
de fluit gespeeld, en hij had klaagliederen gezongen; maar het een en ander was
vruchteloos en tevergeefs geweest; de Joden waren ten enenmale verstokt,
onbuigzaam en onbekeerd gebleven, zij hadden noch gedanst, noch geweend, maar
zij hadden het tegen alle middelen der genade en bekering onverzettelijk
uitgehouden; daar was niets aan hen te doen geweest, want Johannes was tot hen
gekomen, zonder met hun te eten en te drinken en deze maakten zij uit, dat hij
de duivel had. De Zaligmaker daarentegen, de Zoon des mensen, was tot hen
gekomen met hun etende en drinkende, en hem scholden zij uit, even daarom, voor
een vraat en wijnzuiper en een vriend van zondaren en tollenaren. Ziet, hoe het
de Heiland ook met hen maakte, het kon niets helpen, zij bleven even boos,
verstokt en tegengekant, en daarom ziende, dat er aan de joden niets te doen
was, zo verandert zich hier de Heiland nu eindelijk van een Lam in een Leeuw,
en in plaats van langer op een vriendelijke wijze aan te zoeken tot geloof en
bekering, zo komt hij nu, op een grimmige en vertoornde wijze, hun
hardnekkigheid en snode onbekeerlijkheid gans ernstig te bestraffen, en dezelve
hun te verwijten. Want zo luidt onze tekst, toen begon hij de steden, in welke
zijn krachten meest geschied waren, te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd
hadden.
Nadrukkelijke en leerzame woorden, geliefden! die
wij, onder de genadige bijstand en ondersteuning van de Heere, uw aandacht in
dit morgenuur wat nader willen openleggen en verklaren, of het de Heere
behaagde, dat wij daardoor nog enige vrucht en nuttigheid voor onze zielen
mochten ontvangen. Ons voornemen en begeerte is, om in onze morgenbeurten nog
enige stoffen, slaande op de grote en noodzakelijke bekering van de mens, tot
een toegift van hetgeen daar wij nu enige tijd over gepredikt hebben, voor uw
aandacht in de Heere te verhandelen, waarin wij onze gemeente wensen voor te
dragen, de noodzakelijkheid van de bekering voor elk mens m zalig te worden, de
beweegmiddelen daartoe dienende en de hinderpalen die deze grote zaak in de
mens terug houden. O, dat de Heere God maar met ons zij, onze arbeid maar zelf
zegent, als het hem behaagt. Mocht er hier door onze dienst maar een enig mens
bekeerd en wedergeboren worden, toehoorders! wat zou het niet een grote zaak
zijn. Ik zou dan op de jongste dag door de genade van mijn Heere en Zaligmaker
nog voor zijn troon mogen verschijnen en zeggen: zie, Heere! mij en dat kind,
dat gij mij gegeven hebt. Ja, daar zou immers over en vanwege die ene mens, die
zich bekeerde, meerder blijdschap zijn in de hemel, dan over negen en negentig
rechtvaardigen die de bekering niet van node hebben. Wat dan nu de woorden van
onze tekst aangaat, die wensen wij eerst kort in hun zakelijke zin en inhoud
voor uw aandacht open te leggen, en er dan wat nader gebruik van te maken voor
ons zelf. In de woorden komen ons twee stukken voor.
1. Het ongenoegen van de Heiland en zijn bestraffing
of verwijting, die hij openlijk deed aan de steden, in welke zijn krachten
meest geschied waren, en dan
2. De reden van deze zijn bestraffing erg verwijting
aan die steden; het was omdat zij zich niet bekeerd hadden.
1 . Vat het eerste stuk of deel aanbelangt, dat
stelt de Evangelist ons aldus voor: toen begon hij de steden, in welke zijn
krachten meest geschied waren, te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd
hadden. Uwe aandacht lette hier a. op de tijdsomstandigheid of gelegenheid. Het
was toen b op hetgeen de Zaligmaker deed, hij begon de steden, in welke zijn
krachten het meest geschied waren, te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd
hadden. a. Aangaande de tijdsomstandigheid, wanneer de Zaligmaker eerst zijn
bestraffing of verwijting aan die ongehoorzame en hardnekkige steden begon. Het
geschiedde toen, te weten, nadat hij eerste alle mogelijke middelen tot
bekering van die verstokte en onbuigzame steden en de inwoners ervan had
aangewend en in het werk gesteld; nadat hij alvorens een geruime tijd haar op
de ernstigste wijze tot geloof en bekering had aangezocht en vermaand, en
zichzelf als de ware Christus of Zaligmaker aan hen had bekend gemaakt en zich
met al zijn heil, genade en zaligheid aan hen had voorgesteld en aangeboden;
nadat hij tot dat einde, opdat zij toch in hem geloven en hem daarvoor erkennen
en aannemen zouden, zeer grote en. menigvuldige krachten, tekenen en wonderen
voor hun ogen had gedaan, uit welke zij klaar hadden kunnen zien en opmaken,
dat hij de ware Christus, de Zoon van de levende God was, die, tot behoudenis
van het menselijk geslacht, nu in deze wereld gekomen was om zijn volk te
verlossen en zalig te maken van hun zonden. Ja, nadat hij ook nog voor het
laatst zijn discipelen tot hen had uitgezonden, om hun zijn Evangelie te
prediken, en dus nu alle wegen en middelen, die mogelijk waren, tot de bekering
van die steden had aangewend. Kortom als de Heiland nu lang genoeg de joden tot
geloof en bekering ernstig geroepen had, en niets, daartoe dienende, onbeproefd
had gelaten, zo zag hij nochtans, dat hij, met al zijn arbeid, bij die
verstokte en ongehoorzame mensen niet vorderde, maar dat zij al evenzeer in hun
zonden en onbekeerlijkheid voortgingen. Dus moest hij hier dan nu zeggen,
gelijk er geschreven staat, Jes. 65: 2, ik heb mijn handen uitgebreid de gehele
dag, tot een wederstrevig volk, die wandelen op een weg die niet goed is, naar
hun eigen gedachten, en uit Jes. 49: 4, Ik heb te vergeefs gearbeid, ik heb
mijn kracht onnut en ijdel toegebracht. In zulk een gelegenheid en
tijdsomstandigheid was het nu, dat de Heere Jezus, die tot nog toe zich tegen
het joodse volk als een zachtmoedig Lam gedragen had, zich nu tegen hetzelve
begon te stellen als een grimmige en vertoornden Leeuw, en dat hij zijn hart en
genegenheid geheel van hetzelve aftrok en hetzelve nu deszelfs onbekeerlijkheid
scherp begon te verwijten, gelijk de tekst zegt. Toen begon hij de steden, in
welke zijn krachten het meest geschied waren, te verwijten, omdat zij zich niet
bekeerd hadden. b. Wij horen hier gewagen van de steden, in welke de krachten
van de Heiland het meest geschied waren, en van dezelve horen wij getuigen dat
de Heiland hen begon te verwijten. De steden, van welke hier gesproken wordt,
waren, als uit het vervolg blijkt, de drie steden van Galilea, Chorazin,
Bethsaida en Kapernaum. Deze steden komen hier voor, om te betekenen de
inwoners ervan, want daar is niets algemener of gebruikelijker in het woord,
als dat steden en landen daar genomen worden voor de inwoners en volken, die ze
bewonen. Nu, in deze drie joodse of Galileese steden wordt hier getuigd, dat de
meeste krachten van de Heiland geschied waren. Dit kon uit de geschiedenis van
het leven van de Heiland hier op aarde, zoals die van de 4 Evangelisten
beschreven zijn, klaar worden afgenomen, want nergens heeft de Zaligmaker meer
verkeerd in zijn omwandelingen hier op de wereld, nergens heeft hij meer
geleerd en zijn Evangelie gepredikt, nergens heeft hij meer krachten en
wondertekens gedaan en op allerhande wijze het volk meer aangezegd en vermaand
tot geloof en bekering, als in Galilea en bijzonder in die drie steden
Chorazin, Bethsaida en Kapernaum. Geen plaatsen hebben zoveel krachten van de
Heiland gezien en zo veel preken van hem gehoord, als deze drie steden; zodat
er geen mensen op de aardbodem waren, die meer gelegenheid hadden tot geloof en
bekering, dan de inwoners van deze rampzalige en ongehoorzame steden. Op hen
paste dat woord van de Heere, Jes. 5: 3, 4, nu dan, gij inwoners van Jeruzalem
en gij mannen van Juda, oordeelt toch tussen mij en tussen mijn wijngaard, wat
is er meer te doen aan mijn wijngaard, hetwelk ik aan hem niet gedaan heb.
Waarom heb ik verwacht dat hij goede druiven voortbrengen zou, en hij heeft
stinkende druiven voortgebracht. Maar, desniettegenstaande waren zij zo
verstokt van hart en zo onbuigzaam, dat zij nergens naar wilden horen, noch
opletten en acht geven en daarom werd de Zaligmaker ten laatste genoodzaakt,
dat zijn geduld en lankmoedigheid, die hij tot nog toe omtrent hen gebruikt
had, of te leggen, en hen hun snode ongehoorzaamheid, onbekeerlijkheid en
hardnekkigheid streng te verwijten en ordentelijk voor ogen te stellen, gelijk
hij dat dan nu ook deed: want, zegt de tekst, hij begon hen te verwijten dat
zij zich niet bekeerd hadden. Verwijten betekent niet anders, als iemand enige
fout, of schandelijke misdaad voor te leggen, en in zijn aangezicht te werpen
tot zijn beschaming, bestraffing en overtuiging, dat is de rechte kracht en
betekenis van het woord, en zulk verwijten, als het behoorlijk en wettig
geschiedt en niet uit vleselijke driften van toorn en eigen wraak, is een goede
zaak, om iemand zijn snoodheid en wanbedrijf te doen erkennen, en hem langs die
weg nog, ware het mogelijk, te verbeteren. Want daartoe is het een uiterste
middel, als men iemand eerst genoeg vermaand en ook bestraft heeft, dan heeft
eindelijk het verwijten plaats. Nu, zo handelde hier de Zaligmaker met de
inwoners van die drie hardnekkige en ongehoorzame steden, hebbende hen ook
eerst lang genoeg vriendelijk geleerd en zachtmoedig vermaand, dat zij zich
toch van hun zonden en ongerechtigheid wilden bekeren en in zijn naam geloven;
en ziende hun gruwelijke ongehoorzaamheid en snode hardnekkigheid, hoe alles
omtrent hen geheel vruchteloos en tevergeefs was, zo begon hij hun daarop nu
hun verstoktheid en onbekeerlijkheid, tot hun schande en schaamte te verwijten.
Dit verwijten was een aankondiging van de Zaligmaker aan die hardnekkige,
onbuigzame en ongehoorzame steden, dat hij nu ophield haar meer tot bekering te
vermanen, dat hij zijn hart en hand nu ganselijk van hen aftrok, hen aan
zichzelf en aan hun onbekeerlijk hart overgaf en hen als een snood en verstokt
volk nu voortaan in de wegen van hun eigen hart en in hun eigen raadslagen
wilde laten wandelen.
Want zo handelt de Heere God gewoonlijk met de
verstokte zondaars en goddelozen, als hij hen lang genoeg met alle ernst,
zachtmoedigheid en getrouwheid tot bekering heeft aangezocht en vermaand en zij
nergens naar willen horen, maar al zijn raad en bestraffing komen te verwerpen
en in de wind te slaan, dan komt de Heere hun eindelijk hun snoodheid,
verstoktheid en ongehoorzaamheid streng te verwijten, hun daarover in toorn en
oordelen te bedreigen, en daarmee trekt hij zijn hand dan geheel van hen af,
laat hen aan zichzelf over, en houdt op, hen meer tot bekering te roepen, en zo
ging het met het zondige en ongehoorzame volk van IsraÎl, waarvan wij de Heere
zelf aldus horen spreken, Psalm 81: 12 en 13, maar mijn volk heeft mijn stem
niet gehoord, en IsraÎl heeft mij niet gewild, dies heb ik het overgegeven in
het goeddunken van hun harten, dat ze wandelen in hun raadslagen. En o, wat is
dat niet te zeggen, als de Heere zo met de zondaren komt te handelen, want dan
hebben zij niet anders dan een eeuwig rampzalig verderf van ziel en lichaam te
verwachten; dan verkeert de opperste goedheid in de opperst bitterheid;
diezelfde God, die tevoren de zondaren en goddelozen zo vriendelijk en ernstig
liet roepen tot bekering en hun zijn genade, het leven en de vrede liet
aanbieden, verandert nu zijn goedheid in grimmigheid, verbolgenheid en toorn,
zijn vriendelijke roepingen en nodigingen verkeren nu in bittere verwijtingen,
zijn aanbiedingen van genade en vergeving in gewisse bedreigingen en
aankondigingen van wraak en straf. Is, volgens Salomoís zeggen, de gramschap
van een koning een voorbode van de dood? Hoe veel, ja oneindig
verschrikkelijker is dan niet de toorn en gramschap van de levende God, die in
zijn toorn brult gelijk een leeuw. Och, dat dit van zondaren, die nog onbekeerd
zijn, eens mocht worden opgemerkt en recht opgemerkt: dat zij nog eens enige
indrukken op hun zielen mochten ontvangen hoe vreselijk het is, te vallen in de
handen van de levende God, die eens met vlammend vuur zal wraak doen, over
degenen, die God niet kennen, en over degenen, die het Evangelie van Jezus
Christus niet gehoorzaam zijn, 2 Tess. 1: 8. Zoodanig een vreselijk en
verschrikkelijk oordeel hadden die ongehoorzame en verstokte steden nu te
verwachten, en daartoe begon de Heere Jezus hun nu in zijn grimmige toorn te
verwijten, en wat verweet hij hun? De tekst zegt, dat zij zich niet bekeerd
hadden.
De gruwelijke en snode misdaad, die de Zaligmaker hier
aan de steden, in welke zijn meeste krachten geschied waren, begon te
verwijten, bestond hierin, dat zij zich niet bekeerd hadden.
Van de bekering van de zondaars tot God, en waarin
dezelve eigenlijk bestaat, wordt de gemeente op zijn tijd geleerd en onderwezen
uit de Catechismus, wij zullen er daarom nu in het bijzonder niet van handelen,
maar slechts een weinig aanwijzen, wat er eigenlijk tot een oprechte bekering
van de zondaar behoort.
1. Wordt er toe vereist, dat men zijn
ongerechtigheden en zonden, hoe men van God afgeweken is en hem beledigd en
vertoorn heeft, door de overtuigende kracht van de Heilige Geest, recht leert
kennen, gelijk David spreekt, Psalm 51: 5, want ik ken mijn overtredingen en
mijn zonde is steeds voor mij.
2. Dat men met een oprechte droefheid van het hart
over zijn zonden is aangedaan, hebbende alzo een droefheid naar God, die werkt
een onberouwelijke bekering tot zaligheid, 2 Kor. 7: 10.
3. Dat men een waar berouw en smartelijk leedwezen
heeft over zijn zonden, en zeggen kan met Efraim, Jer. 31: 10, zeker nadat ik
bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik aan mijzelf ben bekend gemaakt,
heb ik op de heup geklopt: ik ben beschaamd, ja ook schaamrood geworden, omdat
ik de smaadheid van mijn jeugd gedragen heb.
4. Dat men zich over zijn zonden schaamt, met een
heilige schaamte en verlegenheid, gelijk de man Gods Ezra, die riep, hoofdstuk
9: 6, mijn God, ik ben beschaamd en schaamrood om mijn aangezicht tot u op te
heffen, mijn God, want onze ongerechtigheden zijn geklommen tot boven ons
hoofd, en onze schuld is groot geworden tot aan de hemel.
5. Dat men al zijn zonden in ware ootmoed en
verlegenheid van het harten voor God belijdt, zeggende met David Ps. 32: 5,
mijn zonde maakte ik u bekend, en mijn ongerechtigheden en bedekte ik niet, ik
zei, ik zal belijdenis van mijn overtredingen doen voor de Heere, en gij
vergaaft de ongerechtigheid van mijn zonde.
6. Dat men zich als een arme, verloren,
doodschuldige en onmachtige zondaar tot de troon van Gods vrije genade wendt,
de Heere Jezus en zijn gerechtigheid, in een waar en hartelijk geloof
aangrijpt, en alzo langs de weg van het Evangelie de verzoening en vergeving
van de zonde bij God zoekt, roepende met de tollenaar, o God! wees mij zondaar
genadig, Luc. 18: 13, en met David, Ps. 5: 13, wees mij genadig, o God! naar uw
goedertierenheid, delg mijn overtredingen uit naar de grootheid van Uw
barmhartigheden.
7. Dat men de Heere Jezus ook in een waar geloof
aangrijpt tot heiligmaking, en zijn hart aan hem opdraagt en overgeeft, opdat
hij er zijn wet in schrijvt, zijn beeld in drukt en hetzelve verandert,
vernieuwt en bekeert, zoals David zo al weer bidt, Ps. 51: 12, schenk mij een
rein hart, o God! en vernieuw in het binnenste van mij een vaste geest, en
Efraim Jer. 31: 18, bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn, want gij zijt de Heere
mijn God.
8. Eindelijk, dat men door de genade van God in
Christus Jezus nu ook met de daad de zonden laat varen, door dezelve alle
tezamen met ons hart te haten, te verfoeien, daartegen alleszins te strijden en
die ook na te laten, en ze niet meer met lust en welbehagen te doen, maar dat
men zich daarentegen met zijn gehele hart begeeft om God te dienen, te vrezen,
aan te hangen en te betrouwen, en in al zijn geboden, rechten en inzettingen te
wandelen, zodat men hier dan alzo aflegt, de oude mens die verdorven wordt door
de begeerlijkheden van de verleiding, en aandoet de nieuwe mens die naar God
geschapen is, in ware rechtvaardigheid en heiligheid, Ef. 4: 24.
Ziet toehoorders! op zulke wijze bekeert zich een
zondaar en zo wordt hij van de Heere in Christus door zijn Woord en Geest
bekeerd. Nu, tot zulk een bekering had de Heere Jezus deze drie Galileese
steden lang tijd aangezocht en op het ernstigste vermaand, en daartoe waren
zijn meeste krachten in dezelve geschied, maar ziet, zij hadden zich niet
bekeerd, noch willen bekeren, maar in tegendeel alle raad, vermaningen en
bestraffingen van de Heiland moedwillig in de wind geslagen en geheel
verworpen, en daarom begon de Heiland hun nu deze hun snoodheid, onbekeerlijkheid
en verstoktheid, op een grimmige wijze, in het openbaar voor ogen te stellen en
te verwijten. En waarlijk, deze mensen konden zich aan geen grotere snoodheid
of gruwelijkheid schuldig maken, dan aan deze zonde van onbekeerlijkheid, tegen
zo veel middelen van genade en bekering, als de Heiland omtrent hen had in het
werk gesteld. Want, wat is er toch schandelijker, onbetamelijker en gruwelijker
misdaad, als dat een arm en ellendig zondaar, na door de zonde, van zijn grote
God en Schepper ganselijk afgeweken en daardoor in de allerhoogste en eeuwige
rampzaligheid gestort te zijn, van zijn goedertieren God eerst met allen ernst
tot terugkering aangezocht en hem daartoe de weg en het middel aangeboden en
voorgesteld wordt, en hij nochtans tot zijn eeuwige schande, schade en verderf
zich onverzettelijk tegen de Heere zijn God blijft aankanten, naar hem niet wil
horen, noch in eeuwigheid terug keren, maar van hem gescheiden wil blijven met
een eeuwige scheiding. O, wat kan er snoder, schrikkelijker en verfoeilijker
gruwel onder de zon bedacht worden? En daarom terecht toehoorders! begon de
Heiland deze ongehoorzame en verstokte steden hier nu zo scherp te verwijten,
omdat zij haar niet bekeerd hadden. Ja, zullen de meeste van mijn toehoorders
hierop vragen, konden deze mensen zichzelf wel bekeren? Is de bekering niet
Gods eigen werk? Moet die de bekering ten leven niet aan de zondaar geven?.
Want zo spreken velen, niet om de waarheid, die uit God is, voor te staan, maar
om een bedeksel voor hun schande te vinden, en hun snode en moedwillige
onbekeerlijkheid daarmee te bewimpelen. Maar weet toehoorders! dat zich God de
Heere met zulke snode excuses niet laat verblinden; het was met de inwoners van
deze steden eveneens gelegen, als met de onbekeerden onder ons. Zij konden
zichzelf niet bekeren, daar hadden zij Gods hartveranderende en levendmakende
Geest toe nodig, maar zij wilden zichzelf ook niet bekeren, zij hadden er niet
de minste lust of genegenheid toe, zij wilden in de zonden blijven leven, en
daartoe verwierpen, versmaadden en verachtten zij alle middelen van bekering;
zij kantten zich tegen de Heere Jezus en tegen zijn dienaars en alle hun
vermaningen aan, zij wilden er niet naar horen. Zij sloegen alle aanbiedingen
van genade in de wind, en nog meenden zij dat zij goed deden, en zegenden
zichzelf in hun boosheid en verstoktheid, zodat het dan hun snode onwilligheid
was en hun boosheid en verstoktheid, en geenszins hun drukkende onmacht, die
hun belette zich te bekeren; want hadden zij waarlijk hun onmacht gekend en
gevoeld, en hadden zij er van geholpen en ontslagen willen zijn, zo hadden zij
maar hun toevlucht tot de Heere Jezus, moeten nemen en in zijn naam geloven,
omdat zij dan de nodige kracht en sterkte tot bekering uit hem zouden ontvangen
hebben; maar zij wilden niets te doen hebben met de Heere Jezus, zij wilden
geen een woord van hem aannemen of geloven, zij wilden niet dat Hij over hen
koning zou zijn, en daarom, de schandvlek was ganselijk hunne, het was een
verkeerd en verdraaid geslacht, Deut. 32: 5. Terecht dan begon de grootmachtige
Heere Jezus, die zich van de zondaren en goddelozen niet laat bespotten, hen nu
zo scherp te verwijten, omdat zij zich niet bekeerd hadden.
Ziet daar, mijn toehoorders! onze tekstwoorden voor
uw aandacht opengelegd en verhandeld. Wij zien er uit, en och! mochten wij het
recht zien, en mocht de Heere zelf onze ogen openen.
1. Hoe de grote Heere Jezus aan zijn zijde alle
middelen aanwendt en gebruikt om snode en goddeloze zondaren heel ernstig tot
bekering te roepen en aan te zoeken, en daarom in geen gebreke blijft, hun alle
vriendelijkheid, verdraagzaamheid en goederentierenheid te bewijzen, omdat hij
toch geen lust heeft aan de dood van de goddelozen, maar lankmoedig is over de
zondaren, niet willende dat enige zullen verloren gaan, maar dat zij alle tot
bekering komen, 2 Petr. 3: 9. O! een ieder van onze legge dit toch met ernst op
zijn hart, want de Heere Jezus doet hier thans bij ons ook nog alle arbeid en
moeite, om ons tot bekering te brengen, hij roept, hij bidt, hij smeekt u
allen, dat gij u toch zonder langer uitstel tot hem wilt bekeren en uw zonden
verlaten. O, mensen van deze plaats, het is thans de tijd van uw bezoeking, nu
staat Jezus te kloppen aan uw deur, nu geeft hij u de ernstigste genademiddelen.
Nu werkt hij nog met kracht onder u. O! nu is het voor u de wel aangename dag,
de dag van zaligheid. Och, of gij dan nu nog alle te samen bekende, nog heden
op deze uw dag wat tot uw eeuwige vrede dient. Och, of gij nu uw profijt deed
met Jezusí goedheid en vriendelijkheid.
2. Wij zien er uit, welk een verschrikkelijke
verstoktheid, onbuigzaamheid en onbekeerlijkheid er in de zondaren is, hoe zij
hun ogen helemaal komen te sluiten en hun hart te verharden tegen al de
roepingen, nodigingen, smekingen en vermaningen van de Heere, niet willende van
de zonden afstand doen, noch met de Heere hun God wederom in een verbond keren.
Och vrienden, of er onder ons, zulke onbekeerlijkheid bij de mensen niet
gevonden werd. Och, of er hier niet mee velen waren die hun harten tegen de
Heers Jezus en zijn woord en vermaningen verharden, die weigeren zich aan hem
te onderwerpen, en niet willen dat hij over hen koning is.
3. Zien wij er uit, en het kan uit het vervolg van
dit ons teksthoofdstuk nader en klaarder gezien worden, welk een zwaar en
schrikkelijk oordeel, welk een rampzalige verdoemenis diegenen te wachten
hebben, die zich tegen zo vele en krachtige middelen van genade en bekering
ganselijk komen te verharden. Want daar zijn geen ongelukkiger zondaars, dan die
vele bekwame bekeringsmiddelen gehad, en dezelve niet in acht genomen hebben,
maar moedwillig versmaad en veracht hebben. Heidenen, Joden, Turken en andere
verworpen ongelovigen, die het Evangelie niet gehoord hebben, zullen het in de
dag van het oordeel verdraaglijker hebben, dan deze. Neemt dit toch alle te
samen eens met ernst ter hart, en bijzonder gij, die u tot hiertoe niet in
waarheid met uw zonden tot God bekeerd hebt. O! weet dat gij met een heilig en
rechtvaardig God te doen hebt, die zich niet zal laten bespotten; weet, dat God
u alzo min zal verschonen, als hij deze joodse steden verschoond heeft, gij mag
u nu al vlijen, dat gij het recht aan uw zijde hebt, en menen, dat uw weg en
wandel goed is, maar, o, zondaars! gij bedriegt u, zo lang gij u aan het woord
en de vermaningen van de Heere, die gij van ons hoort, niet ootmoedig
onderwerpt, zo zult gij geen vrede hebben, maar uw verderf ligt aan de deur!
en, tenzij gij u oprecht bekeert, zo is er voor u anders niet, dan een
schrikkelijke verwachting van het oordeels en hitte des vuurs, dat de
tegenstanders zal verslinden, Hebr. 10: 14.
4. Eindelijk wij mogen ook zien uit het verhandelde,
hoe de Heere zich niet altijd laat bespotten, noch zijn geduld en
lankmoedigheid zo laat tergen van zondaren, hoe hij niet altoos jegens hen
vriendelijk, zachtmoedig en lankmoedig blijft, maar hoe hij, als zijn genade en
goedheid lang genoeg van de zondaren versmaad en veracht is, eindelijk zijn
vriendelijkheid komt om te keren in grimmigheid en toorn, en zijn liefelijke
nodigingen in bittere en scherpe verwijtingen. Hoe hij dan eindelijk zijn hand
van de zondaren aftrekt, en hen ganselijk aan zichzelf, en aan het eeuwige
verderf overgeeft.
Wij hebben thans de tijd niet, mijn toehoorders! om
deze dingen, gelijk wij gewenst hadden, nader onder de zegen van de Heere op
onszelf toepasselijk te maken, en op uw gemoederen aan te dringen, u voor ogen
stellende, welke menigvuldige middelen van bekering de Heere van tijd tot tijd
ook aan deze plaats en gemeente heeft gebruikt, en hoe zijn krachten in dezelve
ook meest boven andere plaatsen en gemeenten geschied zijn, doch, hoe weinig de
Heere met dit alles, tot nog toe, heeft gewonnen, hoe in grote mate onwillig,
verstokt, onbuigzaam en ongehoorzaam de mensen hier tot nog toe zijn gebleven;
welke redenen de allerhoogste God dienvolgens nu ook niet heeft, om deze
plaatsen en derzelver inwoners, in zijn grimmige toorn, scherp te verwijten,
dat zij zich niet hebben willen bekeren: hoe het ook te duchten staat en te
wachten is, dat de Heere het eens gewis zal doen; welk een oordeel er voor deze
plaats en gemeente te wachten is; hoe de Heere zijn hand eens van dezelve zal
aftrekken, en haar aan een eeuwig verderf zal overgeven, indien zij langer
weigert zichzelf te bekeren. Alle deze dingen zouden wij nader kunnen
voordragen, doch wij zijn nu genoodzaakt te moeten afbreken, biddende de Heere,
dat hij het gebrek van onze prediking aan u met zijn heilige geest genadig in
Christus Jezus gelieve te vervullen. Amen.
Gepredikt te R . . . . 1736 en te C . . . . 1741 en
te K . . . .
Laatst 1773.
